روايه اليتيمه والۏحش بقلم نورهان اشرف
عاوزك تعزمى شام و شاكى
دولت بجديةليه بس كدا يا محمد بس وبعدين انا اصلا ولا البت دى ولا امها بتنزلي من زوار
محمد بهدوءاسمعى الكلام بس يا دولت
حركت دولت دماغها وقالتاللى انت عاوزه يا محمد
فى صباح اليوم التالى كنت ماتزال هند نايمه كان ينظر لها عزت بهدوء يتامل واجهه
فتحت
هند عينيها بهدوء صباح الخير
عزت بهدوء انتى عارفه انك جميله
عزت بسخريةتصدقى انك بنت فصيله يعنى انا اقولك انك جميله وانتى تقولى ياخويا
ازحته هند من امامه وقالت بقولك اى يا عزت انت الكلام ده
تقوله ل اى حد مش ليا وبعدين العيال فين
ضغط عزت على نفسه وقالالعيال نزلوا تحت يقعدوا مع جدهم و ستهم يعنى
هند پغضببلا فاضيه بلا راضيه واسع كدا يلا
وسابت عزت ينظر لها پغضب
عزت بضيق ده انتى ست قفيله والله
نزلت هند من على الدرج لقت البيت فى ناس غريبه
دولت بجديةيلا انا عاوزه البيت يجهزا على بليل عشان الحفله
ثم نظرات الى هند وقالتو انتى جهزى نفسك عشان الحفله معموله على شرفك انتى
اليتيمه_والوحش الاخير
هند
اممم انت صاحى بدرى ليه
عزت بهدوءانا منمتش اصلا كنت عامل ابص فى واشك بفكر هو فعلا انتى موجوده ولا حلم
عزت بحب انا مشفتش اجمل منك ولا احلى منك انتى احلى حاجه في كل حاجه يا هند
هند انا كدا ممكن اتعود على الدلع
عزت اتعودى الدلع اصلا معمول علشانك
ام عند عمار اخذ يخبط على شقه خالته پغضب
فتحت له نجمه الباب وهى تمسح عينيها خير عاوز اى على الصبح
يا مختار يا عم مختار يا ابو نجمه انت فين
نجمه
پغضبواطى صوتك يا بتاع انت الناس نايمه
عمار وهو يجلس على الكرسي ويضع رجل على اخرهانا جاى اخطب نجمه يا عمى
مختار پغضبلا انت شكلك عبيط صح جاي الساعه سبعه الصبح عشان تخطب لا و داخل كانك جاى تقبض عليا
عمار برجاءيا عمى مش انا ابن صاحبك و كمان ابن اخت مراتك وابنك جوزنى بنتك بقا ده انا طيب واهبل
مختار پغضب اطلع برا يا بتاع انت و بليل تجيب امك عشان تخطب البومه دى انا طالع انام مش عاوز اسمع صوتك فاهم
قال كدا وخرج من البيت ام نجمه نظرات له پصدمه وقالت مچنون بس بحبك
بعد مرور خمس سنين كان يدخل عزت القصر يسمع صوت صړاخ هند وهى تجرى وراء ذلك الصغير فهد
هند پغضب الله يخربيت الجواز على اللى عاوز يتجوز
عزت بسخريةليه بس يا روحى
هند پغضب طلقنى يا عزت انا عاوزه اطلق
تانى يا هند تانى
تمت
